Η Μαριλένα Ρουμελιώτη (γεννημένη το 2001) βρίσκεται στο τέταρτο έτος των σπουδών της στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ, ακολουθώντας την κατεύθυνση της Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης. 

Η μεγάλη της αγάπη για την ιστορία, τις καλές τέχνες και το φυσικό της ταλέντο την οδήγησαν από πολύ νωρίς στην επιλογή του τμήματος με σκοπό να διευρύνει τις γνώσεις της συνδυάζοντας τις ικανότητες της με την ακαδημαϊκή της εκπαίδευση. 

Γνώστρια αγγλικής, γαλλικής και ιταλικής γλώσσας, εμπλουτίζει πολύπλευρα τις γνώσεις της στην Ιστορία της Τέχνης, αποσκοπώντας στην ολοκλήρωση μεταπτυχιακού κύκλου σπουδών και έπειτα διδακτορικού. Την κίνηση αυτή κατευθύνει η μεγάλη αγάπη της για την εκπαίδευση και τη μεταλαμπάδευση γνώσεων σχετικά με το αντικείμενο στις επόμενες γενιές. 

Με σεβασμό λοιπόν απέναντι στο κτήριο της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών και με διάθεση προσφοράς στους συμφοιτητές και τις συμφοιτήτριές της, ολοκλήρωσε την τοιχογραφία Έναστρη Νύχτα του Βίνσεντ βαν Γκογκ στον πέμπτο όροφο της ΦΛΣ. Το έργο της αποτελεί κόσμημα για το κτήριο, αναβαθμίζοντας την αισθητική του χώρου για όσους καθημερινά περνούν από το σημείο. Η βοήθεια και η ενθάρρυνση των καθηγητών της, αλλά κυρίως του κυρίου Δημήτρη Παυλόπουλου και του κοσμήτορα κυρίου Αχιλλέα Χαλδαιάκη, υπήρξαν καθοριστικά πολύτιμες.

---------------------------

Τον Ιούνιο του 1889 ο Vincent van Gogh (1853-1890) ζωγράφισε στο Σεν Ρεμύ την Έναστρη ή Ξάστερη Νύχτα (ελαιογραφία, 73,7 Χ 92,1 εκ., Μητροπολιτικό Μουσείο Νέας Υόρκης). Είχαν προηγηθεί στη ζωγραφική του νυχτερινά θέματα από το Παρίσι και από την Άρλη -τώρα όμως τα πάντα ερμηνεύονται μέσα από την προσωπική παρατήρηση της φύσης που αποκτά δραματικό χαρακτήρα. Οι κατακόρυφες γραμμές των κυπαρισσιών συνδιαλέγονται με τις στροβιλιζόμενες δίνες στα σύννεφα. Το φεγγάρι και τα έντεκα άστρα αποδίδονται με αντιρεαλιστικά πορτοκαλιά χρώματα που περιβάλλονται από λευκά, σε πυρετώδεις γραμμές. Το κωδωνοστάσιο στο βάθος του ορίζοντα τέμνει τον ουρανό, επαναλαμβάνοντας την καθετότητα των κυπαρισσιών. Οι ευθείες πινελιές στην πόλη που κοιμάται αντιδιαστέλλονται προς τις καμπύλες του τοπίου. Η σύνθεση, εικόνα της ταραγμένης εσώτερης ζωής του καλλιτέχνη, μοιάζει σαν ενοραματική εικόνα του δυσερμήνευτου για τον άνθρωπο κοσμικού μεγαλείου. 

Δημήτρης Παυλόπουλος